Berlin w niemczech ✔️

Berlin zabytki & Atrakcje ✔️ Mur Berliński ✔️ Berlin zachodni

Berlin, jedno z najwspanialszych miast świata, jest zawsze jak wir aktywności, ze słynnymi zabytkami na każdym rogu i nigdy nie ma wystarczająco dużo czasu, aby zobaczyć je wszystkie.

To miasto ma tak wiele do zaoferowania, że czasami odwiedzający nie wie nawet, od czego zacząć. Ale jak możesz się upewnić, że niczego nie przeoczysz? Zebraliśmy atrakcje, których nie można przegapić. W poniższym zestawieniu znajdziecie pięć hitów kinowych, których zdecydowanie nie powinniście przegapić i które możecie odwiedzać przez cały rok.

Aby zwiedzić jak najwięcej, warto skorzystać z pomocy doświadczonych lokalnych przewodników i/lub zapisać się na wycieczkę z przewodnikiem, aby zobaczyć najważniejsze zjawiska.

5 najciekawszych miejsc w Berlinie.

Znasz wyjątkową knajpkę, świetną restaurację lub masz swój ulubiony park? Na tych stronach można znaleźć na przykład wskazówki dla wtajemniczonych. Mamy teraz do czynienia z hitami krajoznawczymi, przyciągaczami tłumów, perełkami wszystkich zabytków.

Brandenburger Tor – Brama Brandenburska

Czy wiedziałbyś o tym? Od ponad 200 lat Brama Brandenburska jest wizytówką Berlina i Niemiec, a dziś jest jednym z najbardziej znanych zabytków Berlina.

Dosłownie w samym środku miasta znajduje się Brama Brandenburska, prawdopodobnie jedna z tych bram, które widziały najwięcej w swojej historii.

Imponujący zabytek został zbudowany w latach 1789-91 przez Carla Gottharda Langhansa i stanowił królewską bramę do Berlina. Od tego czasu Brama Brandenburska przetrwała zarówno okres 1933-1945, jak i późniejszą zimną wojnę, stając się symbolem podziału między Wschodem i Zachodem, a później zjednoczenia.

By <a href=“//commons.wikimedia.org/wiki/User:NorbertNagel“ title=“User:NorbertNagel“>Norbert Nagel</a> – <span class=“int-own-work“ lang=“en“>Own work</span>, CC BY-SA 3.0, Link

Jak wiele innych miejsc w okolicy, Brama Brandenburska i XVII-wieczna ulica mają w sobie nutę historii. Czerwca, która prowadzi aż do Kolumny Zwycięstwa.

Dziś okolice bramy miasta tętnią życiem, codziennie odwiedzają je lokalni uliczni performerzy, turyści i rowerowe taksówki.

Kurfürstendamm

Inną popularną atrakcją jest Kurfürstendamm, lub po prostu Ku‘ Damm.

Kurfürstendamm jest główną ulicą starego zachodu. Zaczyna się w Halensee, a kończy w Tauentzien.

Jeśli jesteś miłośnikiem małych zakupów, Kurfürstendamm to marzenie. Jeśli chcesz zrobić poważne zakupy w Berlinie, to jest to miejsce dla Ciebie.

Od <a href=“//commons.wikimedia.org/wiki/User:Ralf_Roletschek“ title=“User:Ralf Roletschek“>Marcela</a> (<a href=“//commons.wikimedia.org/wiki/User_talk:Ralf_Roletschek“ title=“User talk:Ralf Roletschek“><span class=“signature-talk“>talk</span></a>) – <span class=“int-own-work“ lang=“en“> Praca własna</span>, GFDL 1.2, Link

Nadal jest to najpopularniejsze miejsce zakupów w mieście. Jest tu wszystko do kupienia, a jeśli zabierzesz do miasta swoją lepszą połowę, nie unikniesz szału zakupów.

Bulwar znajduje się w zachodniej części miasta. Tutaj możesz przejrzeć wszystkie wspaniałe butiki z modą i ekskluzywne marki projektantów, które wypełniają 3,5-kilometrowy bulwar. Tutaj znajduje się największy dom towarowy w Europie, KaDeWe, raj dla kupujących z działem perfumeryjnym i spożywczym na czele.

Reichstag 

Budynek Reichstagu, podobnie jak Brama Brandenburska i w ogóle ta część Berlina, widział wiele. W samym środku, niedaleko Bramy Brandenburskiej, znajduje się imponująca atrakcja – Reichstag, siedziba Bundestagu, niemieckiego parlamentu. Historia tego budynku jest naprawdę wyjątkowa i stanowi atrakcję w Berlinie, którą zwiedzający po prostu muszą przeżyć.

Von <a href=“//commons.wikimedia.org/wiki/User:Ralf_Roletschek“ title=“User:Ralf Roletschek“>Marcela</a> (<a href=“//commons.wikimedia.org/wiki/User_talk:Ralf_Roletschek“ title=“User talk:Ralf Roletschek“><span class=“signature-talk“>talk</span></a>) – <span class=“int-own-work“ lang=“de“>Eigenes Werk</span>, GFDL 1.2, Link

Został zbudowany w 1894 roku i miał dość burzliwe życie pod różnymi rządami, nie tylko podczas dwóch wojen światowych. Po 1945 roku, aż do końca zimnej wojny, budynek popadł w ruinę, a parlament przeniósł swoje obrady do Bonn. W 1991 roku Reichstag został jednak ponownie mianowany niemieckim parlamentem, a budynek został odbudowany z bardzo znaną i charakterystyczną szklaną kopułą.

 Jeśli w czasie podróży do Berlina pogoda dopisze, można z czystym sumieniem zarezerwować wycieczkę do kawiarni, z której roztacza się wspaniały widok na miasto.

Fernsehturm – Wieża Telewizyjna 

Legendarna wieża telewizyjna na Alexanderplatz jest oczywiście obowiązkowym punktem zwiedzania. Jest to budynek, który wyróżnia się w krajobrazie miasta.

Ten wysoki berliński punkt orientacyjny wznosi się 368 metrów nad ziemią i jest widoczny z każdego miejsca w mieście. Można go zobaczyć z większości części Berlina i jest dobrym przewodnikiem po tym, gdzie się znajdujesz w ogromnej stolicy Niemiec.

By <a href=“//commons.wikimedia.org/wiki/User:Hofec“ title=“User:Hofec“>Hofec, Switzerland</a> – <span class=“int-own-work“ lang=“en“>Own work</span>, CC BY-SA 3.0, Link

Można wjechać windą na szczyt kopuły wieży i zachwycić się dzikim widokiem na całe miasto. Widok z góry jest naprawdę imponujący i daje poczucie, jak wielka jest ta metropolia. Wycieczka na wieżę telewizyjną jest więc naprawdę fajnym doświadczeniem zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych.

Można również zjeść posiłek w restauracji na szczycie wieży. 
Zaleca się wcześniejszą rezerwację biletów online.

Die Mauer – Ściana 

Mówienie o murze jest chyba pewną przesadą. Bo choć mur był symbolem podziału Europy, a jego upadek symbolem końca dyktatury, to niewiele z niego pozostało.

Ostatnie zachowane fragmenty muru można znaleźć w pobliżu Anhalter Bahnhof i w Eastside Gallery.

Podczas podziału miasta stacje, które przekraczały granicę, przestały być używane i stały się ślepymi zaułkami. Jednak trzy linie biegły z Berlina Zachodniego przez krótkie odcinki terytorium Berlina Wschodniego. Pociągi nigdy nie zatrzymywały się na tych stacjach, które stały się znane jako „stacje widma“, na przykład Potsdamer Platz z U-Bahn i S-Bahn.

By <a rel=“nofollow“ class=“external text“ href=“https://www.flickr.com/people/46218178@N02″>Ray Swi-hymn</a> from Sijhih-Taipei, Taiwan – <a rel=“nofollow“ class=“external text“ href=“https://www.flickr.com/photos/swi-hymn/36087376496/“>20170422_BrandenburgerTor u BerlinMaur</a>, CC BY-SA 2.0, Link

Nordbahnhof był kiedyś takim „dworcem-widmem“ i obecnie mieści się tam wystawa fotograficzna poświęcona pamięci opuszczonych dworców kolejowych. Fascynujące historie nad i pod ziemią, kontrole graniczne i plany ucieczki – wystawa oferuje materiał na 30-minutowe zwiedzanie.

Jeśli masz już dość jazdy U-Bahnem, wyjdź z Bernauer Strasse i idź w kierunku pomnika Muru Berlińskiego. Znajdziecie tu Państwo wiele informacji i rekonstrukcji, m.in. kamienie graniczne, wieżę strażniczą oraz Kaplicę Pojednania, która stoi na pozostałościach starego kościoła zbombardowanego przez władze NRD.

Zobaczcie, co jeszcze pozostało – i odwiedźcie muzeum przy Checkpoint Charlie oraz Centrum Dokumentacji przy Bernauerstraße.

Zwiedzanie ✔️ Wycieczki po mieście Hop on Hop off

Jeśli nie chcesz niczego przegapić na miejscu, zalecamy wcześniejszą rezerwację wycieczki typu hop on hop off lub wycieczki z przewodnikiem, aby odkryć wszystko podczas półdniowego zwiedzania pieszo lub wsiąść na klasyczną łódź w Mitte.

Zwiedzanie Berlina: Przez około cztery godziny będą Państwo oprowadzani po Kurfürstendamm i okolicach Bramy Brandenburskiej, Reichstagu, Muru Berlińskiego, Wyspy Muzeów, Checkpoint Charlie, Anhalter Bahnhof, Potsdamer Platz i wielu innych zabytków. Dla tych, którzy nie mają ochoty chodzić przez cztery godziny, istnieje również podobna wycieczka rowerowa z przewodnikiem, gdzie Turysta jeździ zamiast tego z pomocą wypożyczonego roweru, co jest naprawdę wygodnym sposobem poruszania się.

Wycieczka autobusowa Hop-On Hop-Off 

Odkryj niemiecką stolicę i jej ulubione miejsca przyciągające tłumy we własnym tempie dzięki autobusom typu hop-on hop-off! Odkryj oszałamiającą wieżę telewizyjną na Alexanderplatz, historyczną Wyspę Muzeów, imponującą Bramę Brandenburską lub słynny bulwar Kurfürstendamm.

Czego mogę się spodziewać?

Wyjątkowe wycieczki krajoznawcze obejmują wiele przystanków i postojów przy najważniejszych zabytkach i atrakcjach turystycznych. Podziwiaj ważne miejsca w mieście, wspaniałą architekturę i ciesz się wspaniałymi widokami z piętrowego, czasem pozbawionego dachu autobusu.

Hop on Hop Off Berlin: Możesz wysiąść z autobusu na dowolnym przystanku, zobaczyć atrakcje, zrobić zdjęcia, pójść do sklepów z pamiątkami lub na szybką kawę lub herbatę, a następnie wrócić na przystanek i poczekać na następny autobus Hop on Hop Off, aby wsiąść z powrotem.

Możesz więc wsiadać i wysiadać do woli i wykorzystać go do stworzenia własnej, indywidualnie dopasowanej wycieczki po mieście.

Nagrane komentarze audio i zabawne opowieści o koniach pociągowych są dostępne w samochodzie.

Jak mogę otrzymać bilety?

Wkrótce po dokonaniu rezerwacji online lub na miejscu, otrzymasz e-bilet na swój adres e-mail. Wydrukuj go i zabierz ze sobą do pierwszego autobusu, do którego wsiądziesz.

Gdzie zaczyna się trasa?

Możesz wybrać miejsce rozpoczęcia wycieczki, po prostu wskocz do jednego z pojazdów i zacznij zwiedzać miasto!

Jak długo ważny jest mój bilet?

Bilet jest ważny przez 24h, 48h lub 72h.

Jak długie są poszczególne trasy autobusów?

Są dwie linie Linia czerwona trwa 2 godziny i zatrzymuje się tutaj i w innych miejscach:

Centrum handlowe Alexa

Alexanderplatz

Mur berliński

Brama Brandenburska

Punkt kontrolny Charlie

Gendarmenmarkt

Dworzec Centralny

Pomnik Pamięci Holocaustu

KaDeWe na Wittenberglatz

Kurfürstendamm

Madame Tussauds

Wyspa Muzeów

Fontanna Neptuna

Plac Poczdamski

Reichstag

Pałac Bellevue

Kolumna zwycięstwa

Topografia terroru

Niebieska linia jedzie około 40 minut i zatrzymuje się tutaj:

Alexanderplatz

Galeria East Side

Karl-Marx-Allee

Stacja Wschodnia

Jakie języki są oferowane?

Audioprzewodnik jest dostępny w językach: chińskim, niemieckim, angielskim, francuskim, włoskim, portugalskim, rosyjskim i hiszpańskim.

Wycieczka autobusowa 

Większość ludzi do zwiedzania zna klasyczne wycieczki autobusowe po różnych miastach europejskich, które czasami są trochę niepotrzebne, ale szczególnie tutaj ma to wiele sensu, aby wziąć wycieczkę autobusową i zobaczyć wszystko.

Miasto jest naprawdę duże i podzielone na wiele różnych dzielnic, z których każda ma swoje własne życie i centra.

Dzięki wycieczce autokarowej można w bardzo łatwy sposób poznać różne części miasta i zabytki.

Istnieje wiele różnych firm, które zabierają turystów do słynnych atrakcji, a nawet oferują rezerwację biletów online z domu.

Wycieczka łodzią 

Podczas wycieczki po mieście nie można pominąć Szprewy, która wije się przez sam środek Berlina. Centralne położenie akwenu sprawia, że podczas rejsu statkiem mija się wiele zabytków.

Istnieje wiele różnych wycieczek statkiem i istnieje wiele różnych firm, które organizują popularne wycieczki.

Jednak, jak zawsze, istnieje możliwość zarezerwowania biletu z domu i zapewnienia sobie miejsca na statku.

Doświadczenia i komentarze:

Norbert

Zobaczyłam wiele podczas wycieczki hop on hop off i byłam zachwycona.

Kurfürstendamm 

Kurfürstendamm, lub po prostu Ku’damm, to miejsce zakupów w mieście. Wielu nazywa Kurfürstendamm berlińską 5. Aleją lub Polami Elizejskimi, a tak naprawdę nie doświadczysz pełnego doświadczenia Berlina, dopóki nie zrobisz zakupów na Ku’damm. Bulwar został rozbudowany za czasów Bismarcka. Stała się ona główną ulicą Berlina Zachodniego. Bulwar 
ma długość
 około 3,5 kilometra i znajduje się w zachodniej części miasta. Biegnie ona przez dzielnicę Charlottenburg-Wilmersdorf od Breitscheidplatz do Rathenauplatz (wschód-zachód). Kurfürstendamm ma ponad 50 metrów szerokości, a jego cztery rzędy drzew przypominają Unter den Linden. 
Kurfürstendamm był pierwotnie drogą wytyczoną w XVI wieku dla elektora Joachima II. Ulica wzięła swoją nazwę od „elektorów“, czyli specjalnie wybranych książąt, którzy wybierali następnego króla, a zaszczyt bycia elektorem był drugim po zaszczycie bycia królem. 
W 1876 roku, po zwycięstwie Niemiec w wojnie francusko-pruskiej (1870-1871), Otto von Bismarck zaproponował, aby Kurfürstendamm przekształcić w okazały i ekstrawagancki bulwar. Oznaczało to, że ulica została poszerzona, wybudowano ogromne wille, zaczęły powstawać luksusowe sklepy i drogie restauracje. Dziś niewiele pozostało z dawnych wspaniałych budowli z czasów Bismarcka na Kuhdamm. Zostały one albo zniszczone, albo poważnie uszkodzone.

Ale bulwar zyskał nowe oblicze. Szybko stał się ponownie miejscem spotkań bogatych i sławnych. 
Ostateczna wycieczka na zakupy nie powinna zaczynać się na samym Kurfürstendamm, ale na wschód od Ku’damm na stacji Wittenbergplatz, gdzie zaczyna się Tauentzienstrasse, która jest obecnie uważana za wschodnie przedłużenie. 
Obecnie znajduje się tam około 300 sklepów, oferujących szeroką gamę różnych towarów. Wszystko można kupić tutaj. 
Również dzisiaj Kurfürstendamm jest znany przede wszystkim z fantastycznych możliwości robienia zakupów, nawet jeśli nie znajdziemy tu już ekskluzywnych butików z przeszłości. Od elektroniki, przez modę, po bibeloty, od Apple Store po Zarę, H&M, Lego Store i KaDeWe. Zwiedzający nie powinni zapomnieć o licznych sklepach z pamiątkami z Berlina. 
Można tu kupić wisiorki do bransoletek, Kolumnę Zwycięstwa w miniaturze lub nawet Bramę Brandenburską, aby podarować je bliskim lub sobie na pamiątkę. Jedno z haseł reklamowych brzmi: Łyżeczka do każdego portfela.

W Tauentzien znajduje się gigantyczny KaDeWe, jeden z największych domów towarowych na świecie, wypełniony luksusowymi i markowymi towarami wszelkiego rodzaju. Sklep znany jest również z imponującego działu spożywczego, który zajmuje powierzchnię 7000 m2. Oferuje kilkadziesiąt różnych rodzajów sera i bardzo wiele różnych win. 
Oprócz KaDeWe jest tu wiele sklepów, które są mniej ekskluzywne niż te na zachodzie, ale jeśli ma się dobry gen zakupowy, można trafić na dobre okazje. 
Amerykański pisarz Thomas Wolfe powiedział o Ku’damm, że jest to największa kawiarnia w Europie. Prawdopodobnie najbardziej znaną kawiarnią i restauracją jest Cafe Kranzler.

Idąc w kierunku zachodnim ulicą Tauentzienstraße w stronę Kurfürstendamm, mija się jeden sklep z modą za drugim, ale także wszystkie znane marki sportowe. Lokalnie 
wszystkie duże sklepy odzieżowe, takie jak H&M, Zara, C&A znajdują się obok siebie, jeden większy od drugiego. Wielkie marki sportowe, takie jak Nike i Adidas, konkurują o posiadanie największych super sklepów na 3-4 piętrach. 
Przechodzimy również obok Europa Center, w którym znajduje się ponad 70 sklepów.

W Berlinie znajduje się ponad 100 kawiarni. Na Ku’damm znajdują się również różne teatry. 
Najbardziej znanym zabytkiem jest prawdopodobnie Kościół Pamięci Kaisera Wilhelma.

Breitscheidplatz 

Na wysokości kościoła Kaiser Wilhelm Memorial Church i Breitscheidplatz ulica zmienia nazwę i trafiają Państwo na prawdziwy Kurfürstendamm. Zauważysz też, że zmienia się atmosfera.

Breitscheidplatz jest domem dla wielu małych sklepów vintage, większych domów mody, jak również wielu kawiarni, a jeśli pójdziesz wzdłuż bulwaru w kierunku zachodnim, dojdziesz do wielu luksusowych sklepów, które nadal istnieją tutaj, w tym Chanel, Louis Vitton, Cartier, D&G i wiele innych. Na Ku’damm można znaleźć barwną mieszankę ludzi. Każdy znajdzie więc coś ciekawego dla siebie.

Jeśli opuścisz główny bulwar i udasz się w jedną z mniejszych bocznych uliczek, takich jak Fasenenstraße, znajdziesz najbardziej ekskluzywne zakupy w Berlinie. Znajdziesz tu małe luksusowe butiki i drogie kawiarnie. Tutaj poczujesz coś z dawnej atmosfery Kurfürstendamm i jest to miejsce godne polecenia. 
Połącz zakupy z wycieczką krajoznawczą. Wsiądź do autobusu „hop-on hop-off“ znajdującego się tuż przy ulicy, dzięki czemu nie będziesz musiał dźwigać zakupów i będziesz mógł odpocząć podczas drogi do pięknego Berlina.

Za kościołem znajduje się Ogród Zoologiczny. Jest to najstarszy ogród zoologiczny w Niemczech i posiada najwięcej zwierząt. 
Wiele z małych sklepików w bocznych uliczkach jest często otwartych do godziny 20, a nawet 22. Warto więc wybrać się na wieczorne zakupy, posilając się w jednej z licznych kawiarni i restauracji.

Europacenter przy kościele to centrum handlowe z 3 piętrami. Na Ku’damm znajduje się również Spielbank Berlin, gdzie można grać we wszystko, od ruletki po pokera.

Jak prawie zawsze w mieście, najłatwiej jest skorzystać z metra. Jeśli chcesz doświadczyć pełni wrażeń, udaj się na dworzec Wittenbergplatz i pokonaj pięć kilometrów ze wschodu na zachód. Możesz również udać się na stację Kurfürstendamm (U1 lub U9), gdzie znajdziesz się w samym środku Ku’damm.

Staatsoper – Opera Państwowa Unter den Linden 

Staatsoper Unter den Linden, znana również jako Niemiecka Opera Państwowa lub Staatsoper Berlin, jest najstarszą sceną operową i znajduje się w dzielnicy Mitte, naprzeciwko Starej Biblioteki, przy ulicy Unter den Linden. Dziś jest to jedna z najbardziej znanych oper na świecie, znana również jako Lindenoper. 
Jego historia sięga 1742 roku, kiedy to Georg Wenzeslaus von Knobelsdorff wybudował na obecnym miejscu Operę Królewską, a dziś jest to miejsce światowych premier i prawdziwie wielkich produkcji, wśród których dominują sztuki Verdiego, Czajkowskiego, Mozarta i Wagnera. 
Była to pierwsza budowla z planowanych przez Fryderyka Wielkiego zespołów chłopskich. W latach 1741-1743 został zbudowany, jak opisano, przez architekta von Knobelsdorffa. 
Budynek jest typowym przykładem architektury palladiańskiej i nosił nazwę Royal Court Opera. Budynek został ukończony w 1743 roku, ale już 7 grudnia 1741 roku zainaugurowano jego działalność dziełem Carla Heinricha Grauna Kleopatra i Cezar. Budynek ten jest najstarszym budynkiem teatralnym w Berlinie. W 1743 roku była to największa opera w Europie i jednocześnie pierwsza samodzielna opera w Niemczech. 
Ma imponujące kolumny i został zbudowany w stylu klasycystycznym. Fryderyk Wielki planował budowę centrum kulturalnego, a po zburzeniu starych murów miejskich znalazło się tu wystarczająco dużo miejsca. 
Terenem budowy był obszar twierdzy w pobliżu Pałacu Księcia Koronnego. 
Pierwsze przebudowy przeprowadzono w 1788 roku, m.in. zmieniono przestrzeń sceniczną i scenę boczną, od tego czasu teatr był również otwarty dla publiczności. Jednym z najciekawszych przedstawień była premiera sztuki „Freischütz“ Carla Marii von Webera, później kolejnym punktem programu były Wesołe kumoszki z Windsoru. 
W nocy z 18 na 19 sierpnia 1843 roku budynek opery spłonął doszczętnie. Został on przebudowany pod kierownictwem architekta Carla Ferdinanda Langhansa. Tym razem operę otworzył spektakl Giacomo Meyerbeera: Obóz na Śląsku. 
Pod koniec XIX wieku opera osiągnęła nawet światową sławę.

Na początku XX wieku opera otrzymała swoją obecną nazwę „Staatsoper“.
W 1925 r. opera przeżyła kolejny punkt kulminacyjny dzięki premierze sztuki „Woyzeck“ Albana Berga. 
W 1928 r. opera została przebudowana ze sceną obrotową. Na ponowne otwarcie wystawiono wówczas „Czarodziejski flet“ Johanna Amadeusa Mozarta. 
W latach 1939-1945 budynek był dwukrotnie uszkadzany i za każdym razem odbudowywany. Za 
drugim razem odpowiedzialny był architekt Richard Paulick. 
Został zrekonstruowany i ponownie otwarty w 1955 roku. Niemiecka Opera Państwowa była sztandarowym ośrodkiem operowym NRD. Po zjednoczeniu Niemiec w 1989 roku opera otrzymała swoją obecną nazwę.
Daniel Barenboim, główny dyrygent od 1992 r., w 2002 r. wykonał dziesięć wielkich oper Richarda Wagnera dwukrotnie w inscenizacji Harry’ego Kupfera (ur. 1935), pokazując, że opera nie ucierpiała z powodu słabnącego życia operowego Berlina. W latach 2010-2017 budynek został wyremontowany kosztem około 240 milionów euro; w międzyczasie zespół przeniósł się do Schillertheater w Charlottenburgu. 
W 2017 r. dom został ponownie otwarty scenami z „Fausta“ Goethego w inscenizacji Roberta Schumannsa.

Theater des Westens – Teatr Zachodni 

Theater des Westens jest najstarszym teatrem muzycznym w Berlinie, a Thalia, muza aktorów, strzeże wejścia do teatru przy Kanstraße.

Teatr des Westens został zbudowany pod kierownictwem Bernharda Sehringa w latach 1895-1897. Teatr został zainaugurowany 1 października 1896 roku sztuką Holgera Drachmanna „Tysiąc i jedna noc“. Po tym, jak spodziewany sukces nie nastąpił, budynek od 1898 r. służył jako scena operowa, a od 1908 r. jako opera. Budynek teatru pochodzi z 1895 roku i jest dziką mieszanką stylów antycznego, średniowiecznego i renesansowego. Jeśli wybierasz się na Broadway, to jest to miejsce, w którym powinieneś być.

Mieszały się tu różne style. Widzowie rozpoznają tu elementy secesji, palladianizmu i renesansu. 25 sierpnia 1912 r. teatr został uszkodzony przez pożar, ale odbudowany. W 1922 r. teatr ponownie przekształcono w operę i nadano mu nazwę Opery Wielko-Ludowej. W 1924 r. opera została zamknięta.

Dom otoczony jest różnymi rzeźbami, a w górnej części znajduje się inskrypcja. Tam jest napisane: Budynek ten został wzniesiony w celu kultywowania sztuki. 
W 1933 roku teatr został ponownie otwarty w ramach programu Kraft durch Freude (Siła przez radość) i otrzymał nazwę Volksoper. W 1944 roku teatr został zamknięty, a następnie zniszczony. 
Wstrząsy XX wieku odbiły się na teatrze. Jest to szczególnie widoczne w różnych nazwach, jakie nosił ten dom. Nazywała się Goethe Theater, a jak pisano – Grosse Volksoper.

W latach 1945-1961 w budynku tym występowała Deutsche Oper. Pierwsza rekonstrukcja miała miejsce już w 1945 roku, a Städtische Oper Berlin wprowadziła się do budynku teatru po tym, jak budynek Deutsche Oper przy Bismarckstraße został zniszczony. Wraz z ukończeniem budowy nowej Deutsche Oper, opera przeniosła się w 1961 roku z powrotem na Bismarckstraße.

Później funkcjonował jako dom musicalowy i operetkowy. W okresie powojennym wystawiano takie sztuki jak „Bajka pruska“ Borisa Blachera czy „Czerwony płaszcz“ Luigiego Nono. My Fair Lady Fredericka Loewe’a był pierwszym musicalem, którego premiera odbyła się w 1961 roku. Stał się zaskakująco wielkim sukcesem publiczności.

Od 1984 do 1999 roku dyrektorem artystycznym, a następnie dyrektorem naczelnym teatru był Helmut Baumann. Odniósł wielki sukces. Jego debiutancka sztuka „Ein Käfig voller Narren“ (Klatka pełna głupców) przyniosła tak duże zyski, że przez następne 10 lat była wielokrotnie włączana do repertuaru. 
W 1962 roku budynek został zmodernizowany i przebudowany, a w 1978 roku sala teatralna została odrestaurowana zgodnie z pierwotnymi planami Sehringa. W latach 80-tych XX wieku foyer i zewnętrzna część budynku zostały odrestaurowane zgodnie z pierwotnymi planami.

Od 1999 roku Stage Holding prowadzi teatr, który z powodzeniem realizuje produkcje musicalowe.
Theater des Westens to berliński Broadway, gdzie wystawiane są wielkie musicale, takie jak Les Miserables czy Porgy and Bess.

W bezpośrednim sąsiedztwie znajduje się kino Delphi. Wymienione kino było największą salą filmową po 1945 roku. Odbyły się tu liczne premiery.

U-Bahn – Pod ziemią 

Jednym z najwygodniejszych sposobów poruszania się po mieście, niezależnie od tego, czy chcesz zobaczyć zabytki, czy udać się na dworzec główny lub na zakupy, jest korzystanie z metra. Metro jest najczęściej używanym środkiem transportu w mieście. Użytkownicy mogą szybko dostać się z jednego miejsca do drugiego, a pociągi kursują regularnie w każdym kierunku, zazwyczaj co 5 minut.

Historia

Budowa dzisiejszej sieci metra w Berlinie rozpoczęła się w 1896 roku i do dziś była wielokrotnie przebudowywana i uzupełniana. Metro kursuje w mieście od 1902 roku. 
Pierwsza stacja metra w Berlinie znajduje się na środku Wittenbergplatz. W tym czasie sieć U-Bahn. czyli kolejki nadziemnej miała 11 km długości, dziś jest ponad 155 km torów U-Bahn. Linia, zwana wówczas Stammbahn, biegła od Warschauer Brücke do Zoo z bocznicą do Potsdamer Platz. U-Bahn oznacza kolej podziemną. Obecnie jest to najdłuższa podziemna sieć kolejowa w Niemczech. Ponad 100 km przebiega przez zachodnią część miasta i ma być coraz bardziej rozbudowywana.

Istnieje ponad 174 różnych stacji metra i ponad 10 różnych linii, z których użytkownicy mogą wybierać. Gęsta sieć metra i autobusów dowiezie każdego do każdego miejsca. Istnieje jedna karta na metro i metro, która może być używana niezależnie od tego, czy chcesz korzystać z metra czy z metra.
Metropolia ma powierzchnię 884 kilometrów kwadratowych. Z tego obszaru około 55% należy do Berlina Zachodniego, a około 45% do Berlina Wschodniego. W sumie mieszka tu ponad 3 miliony ludzi. 
Podczas wycieczki warto dowiedzieć się więcej o różnych stacjach metra i ich działaniu.

Szczególnie w tak dużym mieście niezbędny jest dostęp do transportu publicznego. Bez względu na porę dnia i cel podróży, do którego chcesz dotrzeć. Podróżowanie staje się o wiele łatwiejsze i tańsze, gdy wybierasz metro.

Istnieją różne rodzaje kart, które można kupić na metro i pociągi podmiejskie. Karty są podzielone i obowiązują w strefach A, B i C. Dostępne karty to AB, CB i ABC. Karta AB wystarcza na tereny, na których znajduje się większość atrakcji i jest jednocześnie najtańszą kartą.
Jeśli jednak chcesz korzystać np. z lotniska BER, musisz wybrać sekcję C. Nawet jeśli są to tylko 2 stacje, należy się zabezpieczyć, bilety są często sprawdzane szczególnie w tym miejscu. Równie często sprawdzane są trasy w strefie śródmiejskiej, np. przy Potsdamer Platz, Friedrichstrasse czy Kurfürstendamm. BVG oferuje wszystko, od pojedynczych biletów po bilety łączone i bilety firmowe. Taryfa skierowana jest 
zarówno do pasażerów indywidualnych, jak i grup lub osób, które chcą zabrać ze sobą rowery, wózki dziecięce itp.
U-Bahn to nazwa metra. Metro jest szybkie, łatwe i niezawodne. Planowanie wycieczek nie stanowi tutaj żadnego problemu.

Autobusy i tramwaje są częścią systemu transportu publicznego i współpracują z U-Bahn i S-Bahn. Większość linii kursuje co najmniej 20 godzin dziennie i co najmniej co 10 minut. Aby móc doświadczyć nocnego życia i klubów, tramwaje i autobusy kursują przez całą dobę. Tramwaj kursuje zarówno w centrum, jak i na dłuższych trasach. Na różnych trasach kursuje dziewięć linii – linie tramwajowe można rozpoznać po tym, że są oznaczone literą „M“. Autobusy, podobnie jak tramwaje, kursują zarówno w centrum miasta, jak i na dłuższych trasach. Są one oznaczone literą „M“, czasem „X“ i dwucyfrowym numerem.

Jest to największy system metra w Niemczech i najłatwiejszy sposób poruszania się dla większości turystów. Istnieje również możliwość wynajęcia pociągów na własne uroczystości lub kupienia używanego pojazdu i przebudowania go do własnych potrzeb. 
Każdego roku metro przewozi przez całą dobę ponad 400 milionów pasażerów. Dzięki pociągom metra, autobusom i kolejkom S-Bahn można się szybko i łatwo przemieszczać.

Bilety

Istnieją różne rodzaje biletów:

Bilety jednorazowe: umożliwiają nieograniczone przesiadki pomiędzy metrem, autobusem, tramwajem i S-Bahn we wszystkich trzech strefach (A,B,C), ważne przez 2 godziny.
Bilet 4-godzinny: umożliwia nieograniczone przesiadki pomiędzy metrem, autobusem, tramwajem i S-Bahn we wszystkich trzech strefach (A,B,C), ważny przez 2 godziny
Bilet dzienny: Pozwala na podróżowanie do woli przez cały dzień.
Bilet krótkodystansowy: Niedrogi bilet, dobry jeśli musisz przejechać tylko kilka przystanków. Bilet jest ważny na trzy przystanki w metrze lub S-Bahn lub sześć przystanków w autobusie lub tramwaju. Ważna na podróże w strefach A i B, pomiędzy strefami B i C lub w obrębie strefy C.
Bilet 7-dniowy: podróżuj do woli przez siedem kolejnych dni. 
Albo bilet miesięczny na godzinę 10 rano, który pozwala na korzystanie z całej sieci od godziny 10 rano przez cały miesiąc. 
Można też kupić specjalny „bilet turystyczny“. Istnieją dwa rodzaje biletów: „CityTourCard“ lub „WelcomeCard„. 
Z kartą CityTourCard możesz podróżować bez ograniczeń przez 48 godzin, 72 godziny lub 5 dni i otrzymać zniżki na około 50 atrakcji. 
Z kartą WelcomeCard możesz podróżować bez ograniczeń przez 48 godzin, 72 godziny lub 5 dni i otrzymać do 50% zniżki na ponad 200 atrakcji turystycznych – ale co najmniej 25%!

Istnieją trzy różne strefy taryfowe: A, B i C:

Strefa A to centrum miasta i obejmuje do linii S-Bahn włącznieStrefa 
B rozciąga się od linii S-Bahn do granicy miasta. 
Strefa C obejmuje okoliczne przedmieścia w odległości do ok. 15 km od miasta i lotniska BER.

Norbert2

KaDeWe 

KaDeWe jest jednym z większych i bardziej ekskluzywnych domów towarowych. Położony niedaleko od Europa-Center lub Tiergarten na Nowym Zachodzie, ten ekskluzywny dom towarowyjest fantastycznym centrum handlowym dla tych, którzy mogą sobie na to pozwolić. Zbudowane w 1907 roku według projektów architekta Emila Schaudta domy towarowe oszołomiły świat najnowszymi towarami z Paryża, najgorętszymi z Nowego Jorku, egzotycznymi owocami z Południa. Znajduje się on przy Tauentzienstrasse w dzielnicy Schöneberg, tuż obok stacji metra Wittenbergplatz, bardzo blisko Kurfürstendamm. 
Ci z Was, którzy byli już w Londynie i odwiedzili Harrodsa, prawdopodobnie rozpoznają się, gdy tu przyjadą, ponieważ oferuje on podobne doświadczenia jak Harrods. KaDeWe to skrót od Kaufhaus des Westens i został pierwotnie założony przez Adolfa Jandorfa 
w 1905 roku. Wspaniały budynek miał być kolejną atrakcją na Kudamm, która jest uważana za ekskluzywną dzielnicę. Od tego czasu dom towarowy kilkakrotnie zmieniał właścicieli, był także remontowany. W 1927 roku został przejęty przez właściciela Hertie Hermana Tietza i tak rozpoczął się okres świetności tego domu towarowego. Imperium domów towarowych i rodziny Tietz 
zostało założone przez Hermana Tietza (1837-1905). Tietz był pierwszą firmą w Niemczech, która założyła domy towarowe. Do 1927 roku w samym Berlinie istniało 10 domów towarowych Tietz. Tietz stał za wielkimi, jak KaDeWe i Tietz na Leipziger Straße i w pobliżu swojego wielkiego konkurenta Wertheim, dokładnie tam, gdzie dziś znajduje się Mall of Berlin, jak również na Alexanderplatz.

Planowano, że zamożni obywatele będą tu robić zakupy, a domy towarowe miały zyskać szarmancki wizerunek. Podobnie jak wiele innych budynków, KaDeWe został częściowo zniszczony w latach 1939-1945. W latach 50. został ponownie otwarty, w 1956 roku zakończono renowację i przebudowę wszystkich 5 pięter KaDeWe, a w 1976 roku rozpoczęto budowę nowego budynku, który miał zwiększyć powierzchnię sprzedaży z 24 000 metrów kwadratowych do 44 000 metrów kwadratowych. W 1996 roku podjęto kolejne działania budowlane i powierzchnia sprzedaży została zwiększona do 60.000 metrów kwadratowych, a jednocześnie osiągnęła wysokość 7 pięter. 
Asortyment towarów mógł być stale poszerzany, a coraz więcej mieszkańców pokochało domy towarowe i robiło w nich zakupy. 
Domy towarowe
 o łącznej powierzchni ponad 60.000 metrów kwadratowych oferują wszystko, od skarpetek przez perfumy po ekskluzywne zegarki. Wszystko jest łatwe do znalezienia, a ponadto łatwo jest czegoś poszukać, ponieważ duży wybór jest rozmieszczony na różnych piętrach. Nie tylko pod względem 
popularności, ale także powierzchni, domy towarowe są obecnie największe. 
Jednak absolutną atrakcją jest dział spożywczy na szóstym piętrze, tzw. piętro smakoszy. W dziale dla smakoszy można kupić luksusowy rosyjski kawior, wysokogatunkowe alkohole oraz całą gamę luksusowych kiełbas i serów. Oferowane są tu różne rodzaje sera, kiełbasy, specjalne czekolady, wypieki, słodycze i wiele rodzajów chleba. 
Są czekoladnicy, którzy robią czekoladę, a sprzedawca ryb z przyjemnością zaserwuje ci talerz ostryg z odrobiną szampana, szynki, dżemy i kiełbasy, sery, o których możesz tylko pomarzyć, marcepan i każde inne ciasto, makaron, który sprawi, że włoska mama wybuchnie płaczem. 
Tak, w zasadzie wszystko, co chcesz, co jest trochę niezwykłe, ale także normalne rzeczy, takie jak warzywa i owoce.

Ale nie tylko lokalna żywność jest tu dostępna. Można tu również kupić szeroką gamę międzynarodowych specjałów. 
Według ostatnich obliczeń na 7000 metrów kwadratowych znajdowało się 34 000 różnych produktów, obsługiwanych przez 500 pracowników – w tym 110 szefów kuchni oraz 40 piekarzy i cukierników. Jeśli nigdy nie jadłeś nic przed przyjściem tutaj, nie ma nic, czego byś nie spróbował.

Domy towarowe posiadają również własną restaurację. Na siódmym piętrze wchodzisz do siódmego nieba. Goście siedzą pod ogromną szklaną kopułą w kawiarni na świeżym powietrzu i jest to prawdopodobnie najlepsza kawiarnia domów towarowych na świecie. Widok sprawia, że każdy zje tu wykwintny posiłek. Może być trochę trudno o miejsce siedzące, ale warto, bo bufet jest ogromny i pełen smakołyków.

Na parterze znajduje się strefa wejściowa. W holu wejściowym o powierzchni 400 metrów kwadratowych witają nas zazwyczaj wystawy dóbr luksusowych, takich jak zegarki w cenie luksusowych domków letniskowych lub małych samochodów. Personel został specjalnie przeszkolony, aby zaspokoić potrzeby zamożnych klientów. Potem wkraczasz w kosmetyczny krajobraz z flakonikami perfum, lusterkami, pudrami, szminkami, farbami i pewnie nie obejdziesz luksusowego bulwaru z Tiffany i Pradą i wszystkimi innymi koleżankami. Można tu zobaczyć misternie zaprojektowane prezentacje produktów Chanel, Cartier, Bugatti, Armani czy nawet Dolce Gabbana. 
Na górnym piętrze znajdują się modne i designerskie ubrania,
 a także specjalne działy dla Dolce & Gabbana czy Dior. Znajdziecie tu Państwo prawdziwe dywany, designerskie meble, naczynia kuchenne i szlachetną porcelanę, ale także powierzchnie podłogowe z modą i obuwiem. Wszystko to znajdziesz tutaj. Może trochę drożej niż gdzie indziej, ale nie przesadnie. 
W piwnicy można nie tylko parkować samochody, ale także trzymać tam psy podczas zakupów. KaDeWe – Kaufhaus des Westens – jest jednym z największych domów towarowych w Europie
. W Europie zajmuje drugie miejsce po Harrodsie w Londynie. Jeśli wybierasz się na zakupy do Berlina, to jest to obowiązkowy punkt programu. Znajduje się 
on przy Wittenbergplatz, niedaleko Kurfürstendamm. Same domy towarowe są jedną z głównych atrakcji miasta – nawet dla osób, które zazwyczaj nie przepadają za centrami handlowymi. Jest to klasa sama w sobie. 
Godziny otwarcia KaDeWe różnią się nieznacznie w zależności od dnia. Raj handlowy jest otwarty od poniedziałku do czwartku w godzinach 10.00-20.00, w piątki w godzinach 10.00-21.00 i w soboty w godzinach 09.30-20.00. W niedziele jest nieczynny.

Schloss – Pałac Charlottenburg 

Pałac Charlottenburg jest największym pałacem w mieście. Dziś jest to majestatyczne muzeum z kolekcjami francuskich malarzy, stylowymi salami i salonami. Pałac Charlottenburg, część Fundacji Pruskich Pałaców i Ogrodów, znajduje się w dzielnicy o tej samej nazwie. 
Pałac był przeznaczony jako letnia rezydencja dla Zofii Charlotty, żony elektora Fryderyka II. Budowa budynku rozpoczęła się
 w 1695 roku według planów Johanna Arnolda Neringa.

Zrelaksuj się w barokowym ogrodzie, w którym znajduje się również kilka pięknych małych muzeów. 
Pierwotnie nazywany Lietzenburgiem, pałac został zbudowany jako letnia rezydencja Zofii Charlotty, która poślubiła króla Prus Fryderyka I. Oddała swój wiejski fotelik mężowi. 
W zamian otrzymała wieś Lützow oraz działkę, na której w 1696 r. kazała wybudować letnią rezydencję. Warto zwiedzić pałac i barokowy ogród za Charlottenburgiem. W pięknym ogrodzie pałacowym znajduje się kilka imponujących zabytków. 
Kiedy Zofia Charlotta zmarła w 1705 roku, Fryderyk przemianował pałac na Charlottenburg ku jej pamięci.

Początkowo pierwszy budynek składał się z części centralnej z dwoma ryzalitami. Ze względu na zamiłowanie królowej do opery, wybudowano mały budynek opery. 
W pałacu znajdowała się sala w całości poświęcona bursztynowi, wyrzeźbiona i ozdobiona przez duńskiego mistrza bursztynu. Bursztynowa Komnata została nazwana ósmym cudem świata
. Następca Fryderyka, król Fryderyk Wilhelm I, podarował pokój w 1716 r. rosyjskiemu carowi Piotrowi Wielkiemu.

Mały zamek został poświęcony w 1699 roku i od tego czasu służy jako rezydencja. Z biegiem czasu w dwóch budynkach wzniesionych od południa dobudowano pomieszczenia dla służby. Budynek pałacu został również rozbudowany, tworząc trójskrzydłowy kompleks. 
W zrekonstruowanym pałacu znajdują się barokowe sale i pokoje królewskie z chińską i japońską porcelaną. Nowe skrzydło wyposażone jest w piękne rokokowe meble z czasów Fryderyka Wielkiego. 
Na cześć zmarłej Zofii Charlotty, Fryderyk I w Prusach nazwał pałac i przyległy do niego majątek „Charlottenburg“ i dokonał dalszej rozbudowy. Dodano wnękę centralną i kopułę pałacu. 
W dawnym teatrze pałacowym mieści się obecnie Muzeum Prehistorii i Wczesnej Historii, w którym można obejrzeć wystawę poświęconą słynnym niemieckim wykopaliskom Troi, prowadzonym przez Heinricha Schliemanna około 1800 roku. Po stronie zachodniej dobudowano oranżerię i kaplicę.

Za czasów jego następcy Fryderyka Wilhelma I pałac prowadził życie w cieniu. Jego zmysł ekonomiczny nie pozwolił jednak na to, by teren popadł w ruinę. Obok pałacu znajduje się mała restauracja Orangerie, gdzie podawana jest wysoka herbata. W siostrzanym budynku, dużej Oranżerii, od kwietnia do października odbywają się koncerty muzyki klasycznej w wykonaniu orkiestry w strojach barokowych. 
Fryderyk Wilhelm I przeznaczył budynek opery do rozbiórki, a z materiału wybudowano szkołę. 
Fryderyk Wilhelm I wiedział jednak, jak wykorzystać pałac do celów oficjalnych i reprezentacyjnych. 
Oto rekomendacja: spakujcie mały piknik z przysmakami i wybierzcie się na spacer po ogrodzie. Część frontowa w kierunku pałacu to barokowy ogród, ale za nim jest wiele okazji, aby posiedzieć w zieleni. Ciekawe są też ukryte kwatery służby. 
Pałac Charlottenburg jest największym pałacem w Berlinie i jedyną zachowaną rezydencją królewską rodu Hohenzollernów. 
Parter głównego budynku należy zwiedzać w ramach wycieczki z przewodnikiem, natomiast piętro z orientalną porcelaną i rokokowymi malowidłami można zwiedzać samodzielnie.

Fryderyk II, znany również jako Stary Fryc, został zwabiony do siedziby swojej babci i kazał przygotować dla niego pokoje na piętrze.

Z biegiem czasu dołączały kolejne konwersje.

W latach 1939 – 1945 Pałac Charlottenburg został poważnie uszkodzony, a następnie przywrócony do dawnej elegancji. Kolekcja bogato zdobionych wnętrz jest unikalna w dzisiejszym Berlinie i uważana jest za jedną z największych atrakcji miasta.

Przez krótki czas, od 2001 do 2006 roku, pałac służył jako rezydencja prezydenta federalnego, podczas gdy na skraju ogrodu Tiergarten odbudowano pałac Bellevue.

Dziś w zabytkowych murach mieści się muzeum. Wokół pałacu rozciąga się rozległy park królewski z bujnymi trawiastymi ścieżkami, który stał się popularnym miejscem spacerów zarówno wśród starych mieszkańców, jak i turystów.

W skład parku wchodzi ogród barokowy w stylu francuskim i park krajobrazowy w stylu angielskim. W parku znajduje się również mauzoleum królewskie oraz domki letniskowe, które służą m.in. jako pawilon herbaciany.

Można tu zobaczyć m.in. mieszkanie Fryderyka Wielkiego i wiele więcej.

Hackescher Markt 

W pobliżu Hackescher Markt znajdziesz również modne Hackesche Höfe, system przytulnych małych dziedzińców oferujących wszystko, od wystaw po restauracje, sklepy i wiele innych. 
Jeśli potrzebujesz odpocząć od hałasu i tłumów miasta, wycieczka do Hackesche Höfe zapewni Ci spokój i naładuje Twoje baterie. 
Są one jednym z najbardziej znanych zabytków miasta. Historyczne miejsce, które posiada własną stację kolejki S-Bahn. Jest to kompleks podwórek z ośmioma połączonymi dziedzińcami, położony pomiędzy Rosenthaler Straße i Sophienstraße. Kameralny kompleks budynków składa się z ośmiu połączonych ze sobą podwórek.

Znajdują się tu teatry, restauracje, mieszkania, małe sklepy, kawiarnie i niektóre instytucje kulturalne. 
Jeśli szukasz nowego nakrycia głowy, możesz znaleźć inspirację na Coy Art To Wear. A w FREI Tag Fashion można kupić szykowne kolorowe mackintosh. W Eat Berlin nie brakuje też specjałów. 
W XVII wieku ten obszar centrum miasta znajdował się jeszcze poza ówczesnymi murami miejskimi. 
Z tego czasu pochodzi nazwa Scheunenviertel (dzielnica stodół), ponieważ ze względów bezpieczeństwa siano i słoma mogły być wówczas składowane tylko poza murami miasta. 
Na dziedzińcach znajdują się małe sklepiki oferujące wzornictwo, rękodzieło i specjały kulinarne. Znajduje się tu kilka sklepów jubilerskich, między innymi Schmuckwerk, który oferuje duży wybór biżuterii z kamieni szklanych.

Z czasem rozwinęła się tu nowa dzielnica, a król Fryderyk Wilhelm I kazał rozbudować mury miejskie. Dodatkowo komendant miasta Hans Graf von Hacke otrzymał zlecenie na budowę Hackesche Höfe lub Hackesche Markt. 
Jest to centralnie położony plac. Hotel 
znajduje się niedaleko Alexanderplatz i łatwo do niego dojechać 
kolejką S-Bahn do przystanku Hackescher Markt. 
Pobliski teren z dostępem od ulicy Rosenthaler Straße obejmuje dobre 9000 metrów kwadratowych.

Pierwszy dziedziniec jest ozdobiony niebieskimi i białymi cegłami, pozostałe dziedzińce są wyposażone w drzewa i ławki. Otoczenie i liczne sklepy specjalistyczne sprawiają, że podwórka są przytulną oazą, gdzie można kupić design i inne nie codzienne rzeczy.

W XIX wieku majątek kupił producent szkła, a jego potomkowie rozbudowali go. Żydowscy i francuscy imigranci wnieśli na te tereny radość, różnorodność i kosmopolityzm, m.in. wybudowano tu pierwszą synagogę i założono pierwszy cmentarz żydowski. 
Znajduje się tu wiele restauracji, ulicznych kawiarenek i ciekawych sklepów. Jest to po prostu miła i przytulna okolica do spacerowania.

Na początku XX wieku architekci Kurt Berndt i August Endell rozpoczęli planowanie i realizację dziedzińców w ich obecnej postaci. W XX wieku zaczęły tu działać pierwsze sklepy z różnych branż. Targ znajduje się w dzielnicy Mitte, czyli na terenie byłego Berlina Wschodniego. Od czasu zjednoczenia został gruntownie odnowiony.

Wreszcie w latach 90-tych XX wieku przeprowadzono gruntowną renowację dziedzińców, które od tego czasu znajdują się w ewidencji zabytków. 
Fasady Hackesche Höfe są pięknie zdobione, a cała okolica wokół nich stała się w 
ostatnich latach jedną z najmodniejszych dzielnic.
Dziś tętni tu życie, a sklepy, butiki, galerie i kawiarnie zapraszają do podziwiania i kupowania. Turyści z całego świata chcą zobaczyć misternie zaprojektowane i starannie odrestaurowane dziedzińce i zatrzymać się w jednej z kawiarni lub restauracji.

Neue Wache – Nowy strażnik 

Neue Wache, budynek zaprojektowany przez architekta Karla Friedricha Schinkla, jest uważany za jedno z arcydzieł klasycyzmu i jest świadectwem burzliwej historii miasta.

Jest to niewielka budowla z wyraźnymi figurami i surową dorycką kolumnadą. Niewielki, a jednak tak monumentalny, że stoi obok wielkich budynków na ulicy Unter den Linden, naprzeciwko Bebelplatz w pobliżu Uniwersytetu Humbolda. Ulica Unter den Linden została zaprojektowana na wzór frontonu greckiej świątyni z doryckimi kolumnami. Budynek służył pierwotnie jako wartownia dla pociągu chroniącego króla pruskiego. 
Pierwotnie budynek miał służyć jako schronienie dla strażników, a dzięki historii stał się obiektem zabytkowym.

Architekt Karl Friedrich Schinkel zaprojektował Nową Wache dla Fryderyka Wilhelma III w 1816 roku. Zbudowany w latach 1816-1818 służył jako siedziba strażników Pałacu Książęcego. 
Dziś uważany jest za jedno z najważniejszych dzieł architektury klasycznej w Niemczech. Budynek jest pomnikiem zwycięstwa nad Napoleonem i poległych. Pomnik stał się siedzibą straży pałacowej. Aby pomieścić strażnika, istniały pomieszczenia dla strażników, więzienie itp.

Przyglądając się bliżej Neue Wache, można przeżyć podróż przez historię. 
Strażnica przez lata nosiła różne nazwy. Budowla nosiła nazwę „Haupt- und Königswache“ (Główna i Królewska Straż), w latach 1933 – 1945 nazywana była również „Mahnmal für die Gefallenen“ (Pomnik Poległych) lub „Reichsehrendenkmal“ (Pomnik Honoru Rzeszy) lub „Ehrendenkmal für die Opfer des Faschismus und Militarismus“ (Pomnik Honoru Ofiar Faszyzmu i Militaryzmu).

W ten sposób każda epoka traktowała budynek na swój własny sposób. Pierwsza parada wartownicza odbyła się 18 września 1818 r. podczas wizyty cara Aleksandra. Budynek służył jako główna wartownia aż do upadku monarchii w 1918 roku. W 1931 r. budynek stał się miejscem pamięci poległych w I wojnie światowej, czyli pomnikiem ofiar. W latach 1939 – 1945 pomnik został poważnie uszkodzony. Po 1945 r. został odbudowany i obecnie służy jako pomnik przeciwko faszyzmowi i militaryzmowi.

Wartę przy pomniku pełnili żołnierze Ludowej Armii Narodowej. NRD utrzymywała przed budynkiem przez cały czas 2 strażników z Pułku Honorowego im. Friedricha Engelsa. Dzień po dniu odbywała się tu zmiana warty, która mocno przypominała angielską zmianę warty w Londynie. 
W czasach militarystycznych był w centrum uwagi na paradach wojskowych i dlatego często można go zobaczyć na historycznych zdjęciach. 
Po upadku muru berlińskiego Neue Wache została odrestaurowana i uroczyście otwarta w listopadzie 1993 roku. Teraz stał się pomnikiem poległych i tyranów. Centralny pomnik ofiar tyranii w Republice Federalnej Niemiec. 
Centralnym punktem nagiej sali jest powiększona kopia z brązu o wysokości 1,6 m przedstawiająca Matkę z martwym synem Käthe Kollwitz (1937-39).
Na życzenie Helmuta Kohla przebudowano wnętrze budynku i wstawiono rzeźbę Käthe Kollwitz „Matka z martwym synem“ lub „Pieta“. Napis brzmi: Są ofiarami walki i tyranii. Za Neue Wache znajduje się Pałac Festungsgraben. 
Na początku XIX wieku mieszkał tu słynny mąż stanu baron von Stein. Później mieściło się tu Ministerstwo Finansów, a następnie Dom Przyjaźni Niemiecko-Radzieckiej. Budynek jest pięknie usytuowany pomiędzy Uniwersytetem Humboldta a Muzeum Historycznym i ma uderzający różowy kolor. 
Dziś mieści się w nim teatr, kilka sal wystawowych i galerii, a obok znajduje się Singakademie, zbudowana w 1827 roku i przeznaczona do uprawiania muzyki sakralnej. Jest 
uważany za jedno z arcydzieł klasycyzmu i został zbudowany 
jako rzymskie castrum.

Olympiastadion – Stadion Olimpijski 

Stadion Olimpijski został pierwotnie zbudowany na Igrzyska Olimpijskie w 1936 roku. Dziś jest to siedziba Herthy BSC, która jest głównym użytkownikiem obiektu sportowego, oraz oczywiście czerwcowego finału Pucharu Niemiec, na który wielu kibiców czeka przez cały rok. Hotel 
znajduje się w dzielnicy Charlottenburg-Wilmersdorf i można do niego łatwo dojechać środkami transportu publicznego. Do dyspozycji jest również wiele miejsc parkingowych. 
To niesamowity i wspaniały widok, gdy zbliżają się do Stadionu Olimpijskiego. Arena lekkoatletyczna jest największym tego typu obiektem w Niemczech. 
Stadion został częściowo zadaszony na Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej w 1974 roku.

Ostatni raz użyto go w poważnym kontekście podczas Mistrzostw Świata w 2006 roku i finału Ligi Mistrzów. W 2015 roku na tym stadionie odbył się finał Ligi Mistrzów bez udziału Niemców, ale za to z legendą Lionelem Messim. Ponieważ tak duży stadion był potrzebny, aby pomieścić wszystkich gości Mistrzostw Świata, pomieścił on ponad 76 000 miejsc! 
W latach 2000-2004 stadion został odnowiony i był wykorzystywany podczas Mistrzostw Świata w piłce nożnej w 2006 roku, w tym podczas finału Mistrzostw Świata. Z miejsc dla widzów wszystkie są siedzące i wszystkie są całkowicie zakryte. Na prośbę Herthy BSC zainstalowano niebieską, tartanową bieżnię. 
Został zbudowany w 1934 roku i ukończony w 1936 roku, w sam 
raz na Letnie Igrzyska Olimpijskie w 1936 roku, podczas których odnoszący wielkie sukcesy amerykański lekkoatleta Jesse Owens zdobył cztery złote medale olimpijskie. 
W okresie do 1945 r. był wykorzystywany przez nazistów do celów propagandowych. Miał być zbudowany monumentalnie na wzór antycznych obiektów sportowych. Pełny efekt areny jest szczególnie widoczny wewnątrz z zielonego trawnika, ponieważ tylko górne kondygnacje wystają ponad poziom gruntu. 
Ta metoda konstrukcyjna znacznie skróciła czas budowy. Jeszcze większa wersja nie została wówczas zrealizowana z powodów terminowych. Pierwotnie architekt Werner March planował trzeci górny pierścień, ponieważ czuł się oszukany przez rzeczywistą wielkość. Od tego czasu arena została przebudowana i odnowiona i jest teraz bardzo szczególnym i spokojnym miejscem.
Oprócz stadionu piłkarskiego znajduje się tam stadion pływacki, arena do skoków i, między innymi, mniejszy stadion piłkarski. 
Tereny olimpijskie obejmują Maifeld, stadion hokejowy, jeździecki i pływacki, Waldbühne, gdzie odbywają się liczne koncerty i imprezy
, oraz dzwonnicę. 
Wahlbühne, w której odbywają się m.in. koncerty, wystąpiło 
wiele znakomitych niemieckich zespołów i piosenkarzy, jak Die Ärzte czy Helene Fischer, ale także międzynarodowych wykonawców, jak Prince czy Rolling Stones. Ale również sam Stadion Olimpijski był wykorzystywany przez tych artystów do występów. 
Oczywiście istnieje również centrum dokumentacji poświęcone temu miejscu.

W zachodnim pierścieniu owal przerywa Brama Maratońska, z której roztacza się widok na dzwonnicę.
Spacerując wokół stadionu można wspiąć się na wieżę na zachodnim krańcu, z której roztacza się dobry widok na stadion i Berlin. Wieża wydaje się wysoka, a ostatnia wspinaczka wydaje się niezwykle otwarta i nie jest polecana dla osób z lękiem wysokości – poza tym piękna wieża, którą odwiedzający powinni byli zobaczyć.
Zwiedzanie Stadionu Olimpijskiego jest tanie: jeśli chcesz wejść do środka i podziwiać budynek, opłata za wstęp wynosi tylko kilka euro, dostępne są również bilety rodzinne. Dla seniorów i emerytów opłata za wstęp jest niższa niż normalna cena. Upewnij się jednak wcześniej, że w czasie, w którym chcesz odwiedzić stadion nie odbywa się żaden mecz i obejrzyj go w wolnej chwili, w przeciwnym razie nie będziesz mógł kupić biletu.

Dojazd do stadionu nie jest bardzo trudny, zarówno S-Bahn jak i U-Bahn zatrzymują się w bezpośrednim sąsiedztwie i mają wiele peronów. Stadion znajduje się w „starym“ Berlinie Zachodnim. Można na przykład dojechać tutaj autobusem U2 w kierunku Ruhleben lub S75 lub S9 w kierunku Spandau bezpośrednio na miejsce. Wszystkie podróże odbywają się w strefie B, więc wystarczy zwykła karta AB bez dodatkowych kosztów.

Norbert3

Alexanderplatz 

Alexanderplatz został nazwany na cześć Aleksandra I w 1805 roku. Wraz z Potsdamer Platz było to serce dawnego życia nocnego. Po upadku muru oba place znów są ważnymi miejscami w mieście, gdzie zabawa i zakupy są na porządku dziennym. Wieża telewizyjna znajduje się bezpośrednio na Alexanderplatz, zwanym też potocznie Alex. Stąd roztacza się wspaniały widok nie tylko na Alexanderplatz, ale także na cały Berlin.

Rynek był początkowo placem targowym w XVII wieku. Później był to plac defiladowy. Swoją nazwę otrzymał po wizycie cara Rosji Aleksandra I w 1805 r. Jest jednym z najbardziej znanych placów. 
Pod koniec XIX wieku plac rozwinął się w ważny węzeł komunikacyjny, który istnieje do dziś. 
Przyczyną tego jest między innymi znajdująca się tu wieża telewizyjna. Plac zawsze tętni życiem, ulicznymi performerami i mnóstwem ludzi. 
Dworzec jest powodem, dla którego ponad pół miliona ludzi korzysta codziennie z Alexanderplatz, ponieważ znajdują się tu liczne restauracje i sklepy, w których można kupić wszystko, od tytoniu po różne perfumy.

Budowa kolei S-Bahn miała miejsce w 1882 r. Pod koniec XIX w., dzięki budowie Centralnej Hali Targowej i domów towarowych Tietz, miejsce to stało się popularnym miejscem zakupów. Rozbudowa sieci metra doprowadziła do przekształcenia Alexanderplatz. Teraz pociągi metra, pociągi podmiejskie i autobusy jeżdżą we wszystkich kierunkach. 
Jest to bardzo stara stacja. Alexanderplatz jest zawsze widoczny, a przynajmniej wieża telewizyjna, która ze swoimi 368 metrami jest widoczna nad prawie wszystkimi dzielnicami.Został zbudowany w 1969 roku przez NRD i ma 2 poziomy w kopule, pierwszy to platforma widokowa, a piętro wyżej znajduje się restauracja, tutaj goście mogą cieszyć się piwem i widokiem na całe miasto w ciągu pół godziny – restauracja obraca się raz na pół godziny.

Otoczony jest budynkami biurowymi i handlowymi. Teraz tętni tu życie. Od kilku lat Alexanderplatz jest na nowo projektowany. Od 1990 roku znów kursuje tu tramwaj. Osiedliły się tu różne sklepy. W 2007 roku zostało otwarte centrum handlowe Alexa. Alexa przez wielu uważana jest za najlepsze centrum handlowe. Ze swoimi 180 sklepami i 17 restauracjami oferuje coś dla każdego gustu. Oferta jest bardzo zróżnicowana. Można tu znaleźć kawiarnie i restauracje.

Atrakcją turystyczną są mężczyźni i kobiety ze swoim grillem z tacą, na której przygotowywane są kiełbaski z grilla. 
Kolejnym zabytkiem na placu jest Zegar Światowy, który pokazuje czas dla prawie całego świata. Zegar światowy jest niezwykle piękny w wieczornym świetle, zobacz zdjęcie zegara światowego po prawej stronie. Jeśli interesują Cię sklepy z elektroniką (telefony komórkowe, radio, telewizja, streaming, muzyka, płyty, filmy, sprzęt AGD, koszule, książki itp.), na Alexanderplatz znajduje się duży Saturn, a w Alexie ogromny Mediamarkt.

W czasach rewolucji burżuazyjnej i na początku Republiki Weimarskiej był też często miejscem sporów politycznych. 
Naloty w kwietniu 1945 r. poważnie zniszczyły budynki, które mają historyczne pochodzenie.
Na zachodnim krańcu Alexanderplatz znajduje się Czerwony Ratusz (nazwa nie jest polityczna, ratusz jest wykonany z czerwonych płytek). Ratusz jest używany do dziś i jest siedzibą burmistrza oraz Izby Reprezentantów. Ratusz posiada również własną wieżę, która ma 74 metry i jest o jedną czwartą wyższa od wieży telewizyjnej.

W latach 60. podjęto się gruntownej przebudowy placu. Powstało wiele wieżowców, które nadały placowi nowy wizerunek. Wśród nich są „Dom Nauczyciela“, „Dom Wędrowca“ i „Dom Elektryka“. 
W czasie jesiennych wakacji można doświadczyć dużego targu z szerokim wyborem ubrań i tym podobnych, a w czasie świąt Bożego Narodzenia odbywa się tu jeden z największych jarmarków bożonarodzeniowych. Również tutaj można zrobić zakupy, zjeść i wypić grzane wino. 
Na placu znajduje się również 10-metrowy zegar światowy. Na zegarze, tarcza obraca się, a na boku wokół niej można odczytać czas w krajach świata. Na górze znajduje się rzeźba układu słonecznego.

Museumsinsel – Wyspa Muzeów 

Wyspa Muzeów jest jednym z najważniejszych kompleksów muzealnych w Europie i znajduje się na sztucznej wyspie w centrum stolicy Niemiec. W jego skład wchodzi pięć światowej klasy muzeów, które razem stanowią jedną z największych atrakcji miasta.

Tworzenie Wyspy Muzeów rozpoczęło się od budowy Altes Museum (zbiory antyków), w międzyczasie oprócz Altes Museum powstały również Pergamon Museum (starożytna architektura monumentalna, sztuka Bliskiego Wschodu i sztuka islamu), Bode Museum (dawniej Kolekcja Rzeźb i Muzeum Sztuki Bizantyjskiej; Rzeźby europejskie od średniowiecza do baroku, sztuka bizantyjska i kolekcja monet), Neues Museum (zbiory egipskie i prehistoryczne) oraz Alte Nationalgalerie (malarstwo i rzeźba z XIX wieku).wieku).

W 1999 roku Wyspa Muzeów została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Altes Museum zostało zaprojektowane przez architekta Karla Friedricha Schinkla i zbudowane w latach 1825-1830. Koncerty plenerowe i przedstawienia teatralne odbywają się w parku przed Muzeum Starożytnym (Lustgarten). Ciesz się zabytkowymi budynkami jako tłem. Zbudowany jest w stylu greckiej świątyni.

W XIX wieku wybudowano Nowe Muzeum. Nazywane jest również Muzeum Egipskim, ponieważ mieści się w nim kolekcja egipskich eksponatów i wystaw. Można tu zobaczyć słynną Nefertiti i złoty kapelusz. Spacerując po tej okolicy nocą, ze starymi fasadami i pięknym oświetleniem, można poczuć wspaniałą atmosferę.

W 1912 r. rozpoczęto budowę Muzeum Pergamońskiego. Ukończono ją jednak dopiero w 1930 roku. Każdy zwiedzający może tu podziwiać przytłaczający widok Ołtarza Pergamońskiego. 
Sami miejscowi uważają, że obowiązkowo trzeba odwiedzić przynajmniej Muzeum Pergamońskie. Znajdują się tam skarby sztuki z czasów starożytnego Egiptu, Grecji i kultury bizantyjskiej. Piękna jest rekonstrukcja Ołtarza Pergamońskiego z fryzem z greckiego marmuru o szerokości 120 metrów, ale równie imponująca jest Brama Isztar z Babilonu.

Muzeum Bode początkowo nosiło nazwę Kaiser Wilhelm Museum. Dopiero w 1956 r. nadano mu imię wieloletniego dyrektora muzeum, Wilhelma von Bode.

W czasie II wojny światowej wiele dzieł sztuki udało się uratować, ale większość Wyspy Muzeów uległa zniszczeniu. Po zjednoczeniu rozpoczęła się odbudowa i rekonstrukcja. Stara Galeria Narodowa została otwarta w 2001 roku, a Muzeum Bode w 2006 roku.

W latach 2000-2015 kompleks muzealny został gruntownie odrestaurowany, zmodernizowany i rozbudowany. Oprócz samych prac renowacyjnych stworzono system nadziemnych i podziemnych połączeń pomiędzy poszczególnymi budynkami muzeum, umożliwiający zwiedzającym ciągły spacer po rozległych zbiorach. W ten sposób poszczególne muzea zostały połączone architektonicznie i funkcjonalnie. W 1993 r. ogłoszono konkurs, którego głównym celem było zachowanie starych budynków i dostosowanie ich do współczesnego muzealnictwa za pomocą techniki i architektury. Muzea miały zostać połączone w jeden kompleks, na wzór słynnego Muzeum Luwru w Paryżu. 
Wspólne wejście do kompleksu muzealnego zostało zaprojektowane 
przez brytyjskiego architekta Davida Chipperfielda, który w latach 1999-2009 kierował również renowacją Neues Museum.
Wyspa Muzeów na wyspie na Sprewie w Mitte to jedyny w swoim rodzaju na świecie kompleks kulturalny dla archeologii i sztuki. 6000 lat historii zgromadzono w pięciu muzeach na jednym kilometrze kwadratowym – niesamowite! 
Wejście nazwano na cześć Jamesa Simona, żydowskiego przemysłowca i dobroczyńcy, który był przyjacielem niemieckiego cesarza Wilhelma II i wraz z Wilhelmem von Bode założył Niemieckie Towarzystwo Orientalne, które było kluczowe dla kolekcji na Wyspie Muzeów – w tym światowej sławy popiersia Nefertiti z wykopalisk w Al Amarna w Egipcie w 
latach 1907-1914.W 
lecie kolumnady Alte Nationalgalerie są wykorzystywane jako parkiet taneczny podczas Festiwalu Wyspy Muzeów. Jeśli chcesz się zrelaksować pomiędzy zwiedzaniem muzeów, leżaki pod kolumnami Alte Nationalgalerie są kuszące. Tutaj można odetchnąć i pozwolić, aby wiele wrażeń dotarło do nas.

Dom – Katedra w Berlinie 

Katedra Berlińska, tuż przy Unter den Linden, jak wiele innych kościołów, jest pięknym i spokojnym doświadczeniem i jest jednym z najbardziej imponujących budynków w mieście. Kościół znajduje się na Wyspie Muzeów w Mitte, niedaleko Alexanderplatz. Jeśli wybierzesz się na wycieczkę po mieście jednym z autobusów typu „hop-on hop-off“, większość z nich zatrzymuje się właśnie tutaj.

Budowa tego dużego kościoła rozpoczęła się w latach 50-tych XIV wieku. Wzorowana jest na Bazylice św. Piotra w Rzymie. Pierwotny kościół w tym miejscu został zbudowany w 1443 r. jako kościół dworski Hohenzollernów, rodu, który później stał się domem królewskim Prus. Rodzina ta jest pochowana w tym miejscu od 1536 roku. 
Jednak z powodu wad konstrukcyjnych pierwotny budynek został zburzony i zastąpiony budynkiem kościoła. Budowa katedry, którą dziś tu widzimy, rozpoczęła się dopiero w 1894 roku, a jej uroczysta konsekracja nastąpiła dopiero w 1905 roku. Ze swoją bogatą ornamentyką uważana jest za typową budowlę z czasów panowania Wilhelma II. W latach 1894-1905
 kierownikiem budowy katedry był Julius Raschdorff. 
Wymiary katedry to 114 metrów długości, 73 metry szerokości i około 116 metrów wysokości.

W latach 1974-2002 katedra została odrestaurowana i teraz znów prezentuje się w swojej wspaniałej okazałości.

Kiedy zwiedzający wejdą do katedry, będą zaskoczeni jej wielkością. Od razu rzuca się w oczy kunsztownie zdobiony ołtarz. Inspiracją dla ściany ołtarzowej w tle był urbanista Schinkel. 
Obecny kościół został poważnie uszkodzony w 1944 roku i po rozległej odbudowie mógł być ponownie używany dopiero w 1993 roku. Zwiedzający mogą zobaczyć wspaniałą kopułę katedry z malowidłami i lożą cesarską, gdy spojrzą w górę
. Ostateczna renowacja została jednak zakończona dopiero w 2002 roku.

Jeśli chcesz dostać się do Loży Cesarskiej, możesz dojść tam przez Schody Cesarskie, które są ozdobione pięknymi malowidłami krajobrazowymi. Po bokach znajdują się sarkofagi pochowanych tu Hohenzollernów. Po 1945 roku katedra przez wiele lat stała uszkodzona i zniszczona, ale w końcu rozpoczęto remont i odbudowę, którą zakończono w 1993 roku.

Oferowane są tu różnorodne wycieczki z przewodnikiem w wielu językach. 
Ta atrakcja, jak wiele innych, znajduje się przy pięknej i mitycznej ulicy Unter den Linden i dlatego łatwo ją znaleźć.

Zobaczyć można nie tylko wnętrze katedry, ale również kryptę królewską w podziemiach, gdzie znajduje się ponad 100 Hohenzollernów z datami ich śmierci. Zwiedzając kościół, warto wybrać się na wieżę i do krypty, w której spoczywa rodzina królewska. Szczególne wrażenie robią różne rozmiary trumien i ich różnorodne zdobienia. Dziś oprócz regularnych nabożeństw w kościele odbywają się także imprezy muzyczne, wystawy sztuki, a być może uda się Państwu być świadkami ślubu.

Można również zwiedzić kolosalną kopułę. Regularnie odbywają się tu koncerty organowe, a niedzielne nabożeństwo jest tłumaczone na kilka języków, dzięki czemu jest interesujące również dla gości z zagranicy. Po wejściu do środka, nie przegapcie wejścia na górę i powrotu na zewnątrz i obejścia całej kopuły – niesamowicie piękny widok!

Katedra znajduje się na terenie ogrodu Lustgarten, który został założony w 1573 roku i służył najpierw jako ogród ziołowy, a później jako ogród ozdobny. Jest on szczególnie popularny wśród studentów Uniwersytetu Humboldta. Znajduje się bezpośrednio między katedrą a Muzeum Altes. 
Katedra jest otwarta dla turystów, a wycieczki z przewodnikiem oferowane są od poniedziałku do soboty w godzinach od 9 do 20 i można je zarezerwować na miejscu. W niedziele i dni świąteczne zwiedzanie z przewodnikiem odbywa się w godzinach od 12:00 do 20:00. Wstęp do kościoła kosztuje około 10 euro, ale można wejść taniej dzięki książeczce rabatowej. Jeśli chcesz wypożyczyć audioprzewodnik, kosztuje to kilka euro dodatkowo.

Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche – Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma 

Kościół Pamięci Cesarza Wilhelma jest starym kościołem zbudowanym ku pamięci cesarza Wilhelma. Został zbudowany w latach 90-tych XIX wieku, był prawdziwą wizytówką, znajduje się na Kurfürstendamm i jest prawdopodobnie jednym z najbardziej znanych zabytków w mieście. 
Po 4 latach budowy, w 1895 r. wzniesiono go na cześć cesarza Wilhelma I. Architektem był Franz Schweissner z Kolonii. Architektem był Franz Schwechten z Kolonii. Wieża uzyskała dostojną wysokość 113 metrów, co czyni ją jednym z najwyższych budynków. Został zniszczony podczas jednej z wielu bitew 23 listopada 1943 r., spłonęła wieża kościoła. 
Od tego czasu kościół pozostał jako ruina i miejsce pamięci. I choć jest zniszczone, jest to miejsce niezwykle piękne, którego różnorodne piękno jest prawdziwym świadectwem okrucieństw II wojny światowej.
Stał się punktem orientacyjnym zniszczonego miasta, zwłaszcza, że zrujnowana wieża groźnie spogląda w niebo.

We wnętrzu kościoła znajdują się piękne mozaiki na suficie i ścianach, których zwiedzający nie powinni przegapić.

Bardzo dobrze wygląda również po zapadnięciu zmroku, kiedy kościół jest oświetlony z zewnątrz jak pomnik. Czasami we wnętrzu kościoła odbywają się koncerty organowe, co ma być czymś wyjątkowym.

W latach 50-tych nieoczekiwanie zlecono budowę nowego kościoła architektowi Wernerowi Marchowi, którego projekt nie spotkał się z powszechną aprobatą i ogłoszono nowy przetarg.

W 1961 r. architekt Egon Eiermann z Karlsruhe stworzył nowy, raczej minimalistyczny kościół. Ma bardzo szczególne ściany wykonane z małych szybek mieniących się różnymi odcieniami niebieskiego, zostały one złożone z około 20 000 szklanych okien, okna zostały wykonane w Chatres. Oczywiście, nie może konkurować ze swoim sąsiadem, ruiną kościoła, ale nadal jest to piękny kościół, który warto odwiedzić.

Wieczorem świecą na niebiesko, w połączeniu z ruinami obok nich tworzy to szczególną, uroczystą atmosferę.

Zrujnowany kościół znany jest również pod przydomkiem „dziurawy ząb“, nawet architekt nazywa go „zgniłym zębem, który musiał zostać zburzony, nie pogodził się jeszcze ze starą wieżą.
Nowa wieża, zbudowana obok pamiątkowej wiśni, doczekała się kilku nazw, nazywana jest „puderniczką“ lub szminką. 
Jednak ruiny 63-metrowej wieży nadal robią ogromne wrażenie. W latach 2010-tych przeprowadzono renowację ruin, która została już zakończona. 
Ruiny kościoła i nowy kościół są częścią szybko rozwijającej się dzielnicy, tuż obok wybudowano duży kompleks mieszkaniowy z luksusowymi mieszkaniami i hotelem Waldorf Astoria. 
Poza kościołem, wokół kościoła Kaiser Wilhelm Memorial Church jest jeszcze wiele innych atrakcji do zobaczenia:
Bikini Berlin to dość nowe centrum handlowe naprzeciwko kościoła, centrum wydaje się inne i ma kilka sklepów z modą, z Bikini Haus są okna do zoo. Częścią tego centrum handlowego jest również hotel z bardzo szczególną historią. Kiedy goście szli do toalety w hotelu, można było stać na ulicy i patrzeć – na szczęście zostało to już naprawione.
Europacenter było pierwszym dużym centrum handlowym w Berlinie Zachodnim dla mieszkańców, słynie z zegara wodnego, około godziny 12:58 codziennie rozpoczyna się spektakl na zegarze wodnym. oglądajcie go, szczególnie dzieci są nim zafascynowane. KaDeWe i dworzec Zoo znajdują się zaledwie kilka kroków od hotelu.

Michael

Zwiedzanie Berlina, czy to autobusem, pieszo, rowerem czy statkiem, jest zawsze ekscytujące. Mam też trochę informacji o kilku miejscach.

Zitadelle – Cytadela Spandau 

Cytadela Spandau to cytadela w Spandau na zachodzie kraju. Został zbudowany w latach 1559-1594 i jest uważany za jeden z najważniejszych i najlepiej zachowanych renesansowych fortec w Europie. 
Twierdza Spandau była wówczas uważana za prawie nie do zdobycia i odegrała ważną rolę w historii militarnej Brandenburgii i Prus.

Na zachód od Charlottenburga Wilmersdorf i na północ od Poczdamu leży dawna twierdza i jest otoczona wodą. 
Zbudowana na wyspie na północny wschód od starego miasta Spandau u zbiegu rzek Haweli i Sprewy, twierdza służyła do ochrony miasta, które było niezależne do 1920 roku.

Ponieważ nowe technologie zbrojeniowe sprawiły, że stare zamki stały się bezużyteczne, elektor Joachim II zlecił w XVI wieku budowę cytadeli. Architektem
 był Włoch Francesco Chiaramella de Gandino. Budynek odzwierciedla ideał architektoniczny tamtych czasów – jest symetryczny, ma cztery bastiony, a więc nie ma ślepych zaułków.

Cztery bastiony stanowiły wystarczającą ochronę. W kurtynie południowej znajduje się budynek bramny z mostem zwodzonym. W 
czasie wojny trzydziestoletniej był wykorzystywany do różnych celów, m.in. jako fabryka amunicji, a w latach 1939-1945 
jako laboratorium gazowe.

Podczas wojny trzydziestoletniej wojska szwedzkie wycofały się do ochrony miasta. W czasie wojny siedmioletniej uciekła tu żona Fryderyka Wielkiego, królowa Elżbieta Krystyna, aby szukać bezpieczeństwa przed Austriakami.

Fasada pochodzi z 1839 roku, po tym jak pierwotna renesansowa fasada została uszkodzona i nie została zrekonstruowana.
Cytadela Spandau jest średniowieczną fortyfikacją w dzielnicy Spandau.
Każdej zimy w schronie Twierdzy Spandau hibernuje około 10.000 nietoperzy.

Jeśli zwiedzający przejdą przez most, przechodząc przez bramę, dojdą po lewej stronie do Palasu, gotyckiego budynku hali. Ten budynek również został częściowo zniszczony i zrekonstruowany w stylu neogotyckim w 1977 roku. Jest to jedna z najlepiej zachowanych historycznych twierdz w Europie, położona na małej wyspie u zbiegu rzek Haweli i Sprewy, całkowicie otoczona wodą.

W Bastionie Królowej znajdują się liczne nagrobki żydowskie pochodzące z XIII wieku. 
Główna część twierdzy została ukończona w XVI wieku i zbudowana przez Joachima II, elektora brandenburskiego. Został on zaprojektowany przez 
włoskiego architekta Chiaramella da Gandino na wzór północnowłoski. Zaprojektował cztery strzałkowe bastiony o nazwach Król, Królowa, Książę Koronny i Brandenburgia.

Ze względu na wypędzenie Żydów w XVI wieku, te ocalałe nagrobki dostarczają cennych informacji o kulturze i życiu społeczności żydowskiej w tym okresie. 
Gród znajduje się na miejscu wczesnośredniowiecznej osady słowiańskiej. Później rozbudowano go do dużej twierdzy, która miała chronić miasto Spandau, leżące na ważnym szlaku handlowym z Nadrenii do Polski.

Najstarszą zachowaną częścią twierdzy jest 32-metrowa Wieża Juliusza, która została zbudowana około 1200 roku i jest uważana za symbol Spandau. 
Dziś jest to najstarszy budynek niekościelny.

Po pokonaniu wielu stopni spiralnych schodów, zwiedzający mają piękny widok na miasto i okolicę. Górna część wieży jest dobudówką zaprojektowaną przez Karla Friedricha Schinkla w 1838 r. Ściany wieży mają grubość 3,6 m. Główna sala (palas) twierdzy została zbudowana w latach 1521 – 1523. Projektantem fortyfikacji był Karl Friedrich Schinkel. Pochodzenie nazwy nie jest jasne, prawdopodobnie pochodzi ona od żydowskiego sługi margrabiego Ludwika Rzymskiego w XIV wieku. 
Bastiony kwadratowej twierdzy są oddalone od siebie o około 300 metrów na szczytach. Nowoczesne bastiony były ważne, ponieważ rozwój armat sprawił, że stare zamki nie nadawały się do celów obronnych. 
Jedyna prawdziwa konfrontacja zbrojna w twierdzy miała miejsce podczas wojen napoleońskich w 1813 roku. Wojska pruskie zaatakowały go, aby odbić go z rąk Francuzów, powodując duże zniszczenia, zwłaszcza budynku bramnego.

Z biegiem czasu cytadela wielokrotnie służyła jako więzienie dla znanych nazwisk, takich jak Friedrich Ludwig Jahn, ojciec gimnastyki Jahn, w 1821 roku.

Swój obecny wygląd uzyskała po renowacji w 1839 r. W XIX w. wewnątrz twierdzy wzniesiono kilka nowych budynków.

W późniejszym okresie twierdza służyła jako więzienie i skarbiec. Reparacje wypłacone Niemcom przez Francję po walkach w 1870 roku były przechowywane w Wieżach Juliusza do 1919 roku.

W XX wieku w cytadeli mieściła się m.in. szkoła zawodowa. W ostatnich latach służy jako muzeum i jest popularną atrakcją turystyczną. W zbrojowni znajduje się Muzeum Historii Miasta Spandau.

Dziś dziedziniec i scena plenerowa służą jako tło dla dużych koncertów i innych wydarzeń kulturalnych.

Rotes Rathaus – Czerwony Ratusz 

Czerwony Ratusz znajduje się przy Rathausstraße w centrum miasta, pomiędzy wieżą telewizyjną a Szprewą. Mieści się w nim berliński Senat i Burmistrz. Nazwa nie ma nic wspólnego z komunistami – to po prostu kolor czerwonawych kamieni klinkierowych, wzorem dla tej czerwonej okładziny był tutaj północnowłoski wysoki renesans.

Jest siedzibą Senatu i urzędującego burmistrza. 
Ratusz został zbudowany w latach 1861-1869 przez architekta Friedricha Waesemanna. Wzorem dla budowli był ratusz w Thorn w Prusach Zachodnich, natomiast inspiracją dla wieży była katedra w Laon we Francji. Ma 99 metrów długości i 88 szerokości. Składa się z kilku skrzydeł z trzema wewnętrznymi dziedzińcami. Wieża o wysokości 74 metrów widoczna jest z daleka. 
Ratusze budowano w tym miejscu już od średniowiecza.
Na Molkenmarkt stał poprzednik berlińskiego ratusza. Składał się on z kilku budynków. Niektóre z nich pochodzą jeszcze z czasów średniowiecza. Ponieważ stary ratusz nie był już uważany za praktyczny i funkcjonalny, powstała nowa lokalizacja.

Przypomina on nieco Big Bena. Wzorowano się jednak na katedrze francuskiego miasta Laon i ratuszu zachodniopruskiego miasta Thorn. Nietypowy jest balkon, który ciągnie się przez całą długość budynku i fryz z terakoty, na którym 36 płaskorzeźb opowiada historię miasta od XII wieku.

W latach 50-tych XX wieku został odrestaurowany, a wnętrza zmodernizowano. 
Budynek został odrestaurowany po 1945 roku i mieścił administrację miejską Berlina, która mieszkała tu aż do upadku muru w 1989 roku. W ramach zjednoczenia, Senat Berlina Zachodniego przeniósł się z Ratusza Schöneberg do Czerwonego Ratusza.

Przed ratuszem znajduje się mały pomnik ku czci mężczyzn i kobiet, którzy po II wojnie światowej uprzątnęli ruiny miasta, dwa posągi, jeden Trümmerfrau i jeden Aufbauhelfer. Obie rzeźby zostały wykonane przez Fritza Kremera w 1958 roku.

Wewnątrz znajduje się Sala Herbowa, Wielka Sala i Sala Kolumnowa. Sala Herbowa jest wykorzystywana przede wszystkim do wpisów do Złotej Księgi Miasta oraz na przyjęcia. Tutaj prezentowane są herby dzielnic miasta. W Wielkiej Sali odbywają się głównie koncerty, przyjęcia i odczyty. W każdej dzielnicy znajduje się ratusz
. W Schönebergu chyba najbardziej reprezentacyjny. To tutaj w 1963 roku ówczesny prezydent USA John F. Kennedy wygłosił przemówienie „Ich bin ein Berliner“. W Neukölln wygląda jak średniowieczny zamek, a na Kreuzbergu i Mitte jest raczej niepozorny. 
Przed Rotes Rathaus stoi fontanna Neptuna, niegdyś prezent od miasta dla cesarza Wilhelma. 
W centrum fontanny znajduje się rzymski bóg Neptun. Cztery kobiety wokół Neptuna reprezentują cztery najważniejsze rzeki w Prusach w czasie budowy fontanny: Łabę (z alegoryczną postacią trzymającą owoce i zboże), Ren (sieci rybackie i winogrona), Wisłę (klocki drewna, symbol leśnictwa) i Odrę (kozy i skóry zwierząt).

Flughafen – Port lotniczy Tempelhof 

Lotnisko Tempelhof znajduje się w centrum miasta i zostało otwarte w 1927 roku. Rozległa rozbudowa lotniska rozpoczęła się w 1934 roku. Tempelhof to amerykańska dzielnica, której nazwa wywodzi się z fundacji zakonu templariuszy. Dzielnica ta była ściśle związana z jedynym do tej pory w Europie centralnym lotniskiem. Pod koniec lat 30-tych XX wieku lotnisko było jednym z najbardziej ruchliwych na świecie. Od centrum miasta dzieli go zaledwie kilka kilometrów.

Widziane z góry lotnisko ma kształt orła. Lotnisko znane jest przede wszystkim z tzw. blokady Berlina w okresie od 24 czerwca 1948 r. do 12 maja 1949 r. Dla upamiętnienia tego wydarzenia stoi tam pomnik Airlift Memorial. Przez starych mieszkańców nazywana jest również Hungerharke. Pomnik został wzniesiony dla uczczenia pamięci 78 ofiar (pilotów i personelu naziemnego). 
W tym czasie Związek Radziecki próbował odciąć dostawy materiałów i zaopatrzenia, zamykając wszystkie drogi i linie kolejowe do Berlina Zachodniego. Celem Związku Radzieckiego było uzyskanie 
kontroli nad wszystkimi dzielnicami.

W ramach przeciwdziałania amerykańskie i brytyjskie siły powietrzne uruchomiły 24 czerwca transport lotniczy, który dostarczył zaopatrzenie przez lotnisko Tempelhof. 
W tych trudnych czasach tutejsza ludność była zaopatrywana 
przez „sułtańskie bombowce“ we wszystko, co było potrzebne do życia. Odbyło się ponad 200 000 lotów i napłynęło łącznie około 13 000 ton dostaw towarów (mąka pszenna, jęczmień, drożdże, sery, ryby, mleko, mięso, ziemniaki, kawa, tłuszcz, cukier, warzywa, węgiel, papierosy, benzyna, sól, czekolada i słodycze dla dzieci), czyniąc blokadę nieskuteczną.

Transport lotniczy był niezwykłym osiągnięciem technicznym. To właśnie dzięki temu transportowi lotniczemu mieszkańcy Berlina Zachodniego mogli przetrwać blokadę. Związek Radziecki przerwał blokadę 12 maja 1949 r. Nieużywane już lotnisko Tempelhof, niegdyś największy budynek na świecie, który podobno można było zobaczyć z Księżyca, jest być może jednym z lotnisk o najbardziej dramatycznej historii, częściowo z powodu transportu lotniczego.

Jest on otoczony domami mieszkalnymi, więc pasy startowe były bardzo krótkie. Rozbudowa pasów startowych nie była możliwa ze względu na domy, hałas był trudny do zniesienia dla mieszkańców.
Metropolia i lotniska to skomplikowana historia miłosna, otwierająca się i zamykająca co kilkadziesiąt lat.

Ponieważ Tempelhof był zbyt mały, wybudowano nowoczesne lotnisko w Tegel, na północy miasta, za 400 milionów marek i otwarto je w 1974 roku. Lotnisko Tegel było ogólnie postrzegane jako lotnisko krótkich dystansów.

W latach 70-tych i 80-tych ruch lotniczy do i z Berlina opierał się na prawie alianckim, a od 1975 r. był obsługiwany przez Pan Am, British Airways, Air France i różne alianckie linie czarterowe.

Tempelhof był do 2008 roku najbardziej sennym z trzech lotnisk. Następnie został on ostatecznie zamknięty i obecnie jest parkiem publicznym, Tempelhofer Park, w którym oferowane są między innymi wycieczki z przewodnikiem po dawnym terminalu.

Ogromne pasy startowe Tempelhof szybko zostały przejęte przez mieszkańców, którzy jeżdżą teraz na deskorolce, puszczają latawce, piją piwo i uprawiają miejskie ogrodnictwo. Słoneczne niedziele czują się magicznie długo i spokojnie na ogromnej otwartej przestrzeni, a miejsce to słusznie stało się jednym z najlepszych miejsc spotkań.